1. W relacji pomiędzy rodzicem a dzieckiem występują dwa aspekty:
Miłość (akceptacja, wsparcie dla dziecka) i granice (normy, wymagania stawiane dziecku).
A) MIŁOŚĆ - Rodzice obdarzają dziecko miłością bezwarunkową, komunikując mu „Cieszę się, że jesteś, kocham Cię takim, jakim jesteś i nic nie może tego zmienić”.
Inne formy okazywania dziecku miłości:
- szacunek dla jego potrzeb i uczuć
- akceptacja trudności dziecka i jego ograniczeń
- dostrzeganie jego starań i mocnych stron
- obdarzanie zaufaniem
- poświęcanie dziecku czasu i uwagi.
Dziecko, które otrzymuje od rodziców tak rozumianą miłość uczy się kochać siebie i innych, rozpoznawać swoje uczucia i potrzeby, ufać sobie.
B) GRANICE – wolność dziecka jest ograniczona prawami rzeczywistości fizycznej, prawami, uczuciami i potrzebami innych ludzi, normami społecznymi i kulturowymi. Rolą rodziców, którzy chcą wychować szczęśliwe dziecko, które osiąga w życiu sukcesy jest nauczenie dziecka respektowania tych ograniczeń poprzez:
- pokazywanie dziecku praw rządzących światem fizycznym i społecznym
- pozwalanie dziecku na podniesienie konsekwencji własnych zachowań, nawet, jeśli są one bolesne
- egzekwowanie wymagań
Ważne dla kształtowania poczucia odpowiedzialności u dziecka, jest konsekwentne postępowanie rodziców. Rodzic powinien zachowywać się stanowczo i jednocześnie z szacunkiem.
Dzieci, którego rodzice w taki sposób stawiają ograniczenia, uczy się współżycia z ludźmi, odpowiedzialności za własne zachowania i prawidłowo kształtuje własny system wartości.
2. Relacja między rodzicem a dzieckiem jest pełna wtedy, gdy rodzic realizuje oba te aspekty w tym samym stopniu tyle samo miłości, co wymagań.
Miłość, akceptacja, wsparcie – stanowią grunt dla stawiania wymagań. Często rodzice muszą zainwestować w relację z dzieckiem swój czas, uwagę, życzliwość, po to, żeby móc postawić wymagania i żeby ono je przyjęło. Dziecko jest w stanie przyjąć pewne wymagania, ograniczenia i niewygody, wtedy, gdy stawia je ważna i atrakcyjna osoba i zależy mu na relacji z nią, czuje, że ma dużo do stracenia.
3. Rodzice nie muszą być doskonali - dziecko potrzebuje „ dostatecznie dobrych rodziców”, którzy popełniają błędy, potrafią się do nich przyznać i naprawić je.
Takie momenty są bardzo ważne w wychowaniu dziecka. Postępujący w ten sposób rodzice pokazują dziecku, że nie ma ludzi nieomylnych i pomagają mu zaakceptować jego własne błędy i porażki, przyjąć za nie odpowiedzialność.
Rodzice nie są w stanie i nie muszą zaspokajać wszystkich potrzeb swoich dzieci.
Powinni pomóc dziecku skorzystać z kontaktów z innymi ludźmi, np.: dziadkami, nauczycielami, rówieśnikami.
Nie muszą też być ciągle czujni, uważni i żyć w obawie, że przeoczą jakieś ważne potrzeby swojego dziecka – dziecko samo pokazuje rodzicom, czego potrzebuje i zwykle żywiołowo domaga się tego dając rodzicom wiele szans na zareagowanie.